Rozdział 12 : Randka.

- Łał ..  – tylko tyle udało mi się z siebie wydobyć.

Wszędzie znajdowały się hasła takie jak „Justin Bieber ma dziewczynę!”, „Kim jest tajemnicza dziewczyna ze zdjęcia?”, „Justin Bieber się zakochał!”. To było.. straszne? Tak. Straszne. Justin siedział i wpatrywał się w monitor, nie wiedział co ma powiedzieć, był totalnie skołowany tak jak ja. Znaleźli zdjęcie moje i jego, kiedy się przytulaliśmy.. Dokładnie wtedy, kiedy miałam na sobie podartą koszulę..

- Przepraszam.. – zaczął Justin.

- Ale za co? – zapytałam zdezorientowana..

- Tak bardzo chciałem uniknąć tego Tobie.. Tych paparazzi. Tego całego zamieszania. Wiem jakie to trudne.. Wiem, bo muszę żyć z tym codziennie. Kocham moich Beliebers, ale tych durnych dziennikarzy nie znoszę… Wydobędą wszystko, nie wiadomo skąd, nie wiadomo jak… Przepraszam. – miał łzy w oczach kiedy to mówił..

Nie wiedziałam co mam zrobić… Jak się zachować.. Po prostu przytuliłam się do niego i szepnęłam :

- Poradzę sobie. Zobaczysz.

- Nie wiesz jak to jest… Zaraz wygrzebią całą sprawdę z Zaynem i Nickiem.. Nie dadzą Ci spokoju.

- Tak.. To na pewno będzie trudne.. Ale.. Pomożesz mi prawda?

- Wydaje mi się, że lepsze dla Ciebie byłoby zerwanie kontaktów ze mną.. Unikniesz tego wszystkiego.

- Przestań! – podniosłam głos. – Przestań tak mówić! Nie chce tego. Poradzę sobie. Jestem silna. Potrafię to. Zobaczysz.. A ty mi w tym wszystkim pomożesz, dobrze?

- Ale .. - zaczął.

- Nie ma żadnego ale! – przerwałam mu. – Nie wyobrażam sobie mojego życia bez Ciebie.

Justin nic nie odpowiedział. Ale przytulił mnie do siebie mocniej. Siedzieliśmy tak przez jakieś 5 minut, aż w końcu chłopak się odezwał.

- Ale jeżeli kiedykolwiek będziesz miała tego dosyć.. Jeżeli będziesz czuła, że to Cię przerasta. Powiedz mi.

- Dobrze..

- Obiecujesz?

- Obiecuję. – uśmiechnęłam się do niego.

Nastała chwilowa cisza, którą przerwał Bieber.

- Bella.. Pójdziesz ze mną na randkę? – zapytał niepewnie.

- Justin Bieber zaprasza mnie na randkę?

- Tak.. No właśnie tak. – uśmiechnął się.

- Oczywiście, że pójdę z Tobą na randkę. – od razu miałam wielkiego banana na buzi.

- Dzisiaj wieczorem u mnie. To ostatni dzień, w którym jestem sam. Pattie wraca jutro po południu.

- To w takim razie lecę się szykować! – powiedziałam z entuzjazmem.

Już miałam wychodzić z domu kiedy spojrzałam w okno. Przed drzwiami roiło się od dziennikarzy, kamer, aparatów. Zatrzymałam się jak wryta.

- Juuuustin.. – zawołałam go niepewnie.

- Chodź za mną.

Wziął moją dłoń i pociągnął mnie w drugi koniec domu. Były tam drzwi, bardzo schowane. W zasadzie na pierwszy rzut oka nie było ich widać.

- Wyjdź tędy, a ja pójdę do drzwi, żeby ich odciągnąć. Wyślę po Ciebie Kennego o 19, okej?

- Jasne. – uśmiechnęłam się do niego szeroko i przytuliłam na pożegnanie.

Wyszłam tylnym wyjściem i zaczęłam biec w kierunku domu. Wybrałam dłuższą drogę, ale za to bezpieczniejszą… Chodzi mi tutaj o to, że prawie nikt nią nie chodził. Po drodze nikogo nie spotkałam, a przy moim domu nikogo nie było. Ucieszyłam się. Pewnie jeszcze tutaj nie dotarli. Wbiegłam do domu.

- Bella, co to jest? -  zaczęła mama. – Możesz mi powiedzieć co to ma znaczyć? Nie dość że nie było Cię w domu przez prawie 3 dni, to jeszcze widzę twoje zdjęcie w podartej koszuli i z Justinem Bieberem?! – wręcz krzyczała.

Ale co ja miałam jej powiedzieć.. O Nicku nie chciało mi się opowiadać, nie miałam najmniejszej ochoty.

- Mamuś! Zayn się obudził! – zmieniłam temat, ale ona nie dała się tak łatwo..

- Bardzo się cieszę ale przestań zmieniać temat! Co to ma znaczyć?

- No więc.. Co do tych 3 dni, no to już Ci powiedziałam, Zayn się obudził i trochę się u niego zasiedziałam. A co do zdjęcia.. Zdjęcie jak każde inne. – uśmiechnęłam się i już miałam biec do siebie ale mama znowu się odezwała.

- A jak wytłumaczysz tą koszulę? – zapytała. Była niczym detektyw Monk.

Musiałam szybko wymyślić jakąś bajkę… Z czym oczywiście nie miałam większych kłopotów.

- Bo widzisz kochana matko – zaczęłam dość dziwacznie, ale zazwyczaj to uspokajało ją i śmiała się z tego. – Kiedy szłam do Zayna, napadła mnie dziewczyna, która się w nim kochała, była w rozpaczy i osądzała mnie o to, że on teraz leży w szpitalu z mojej winy, złapała mnie za koszulę, a kiedy szarpnęłam, żeby od niej odejść koszula się rozerwała. Taka oto historia.

- No dobrze.. Wierzę Ci. – uśmiechnęłam się na te słowa. – Z Zaynem już wszystko dobrze?

- Tak, obudził się, a to najważniejsze, lekarze mówią, że musi dużo odpoczywać i wszystko będzie dobrze. Mamo muszę lecieć jest 17:30, a o 19 mam randkę z Justinem.

Zrobiła wielkie oczy widać, że była zszokowana, ale nie odezwała się, co nie powiem zdziwiło mnie. Myślałam, że będzie miała coś przeciwko. A jednak moja mamusia mnie czasami zaskakuje. Pobiegłam do swojego pokoju, wzięłam szybki prysznic, pokręciłam włosy i zaczęłam szperać w mojej garderobie jakiejś ładnej sukienki. Chciałam wyglądać idealnie. Pomyślałam, że ubiorę coś fioletowego, ale niestety moja szafa nie posiadała żadnej ładnej sukienki w tym kolorze. Ostatecznie zdecydowałam się na http://allegro.pl/sukienka-gorsetowa-tulipan-zamki-40-i2093437797.html do tego czarne szpilki. Szybko się pomalowałam, nałożyłam puder, usta pomalowałam błyszczykiem i rzęsy tuszem. Nawet się nie zorientowałam, kiedy przed moimi drzwiami pojawił się Kenny.

- Mamuś ja wrócę.. – zastanowiłam się chwile co powiedzieć, nie wiedziałam kiedy wrócę do domu. – Późno. – stwierdziłam, że to będzie najlepsze określenie.

- Dobrze tylko wiesz.. Myśl co robisz.

- MAMO! – krzyknęłam na nią.

- Oj no co. – zaczęła się śmiać.

Nic jej już nie odpowiedziałam i wyszłam z domu, Kenny uśmiechnął się tylko na mój widok i otworzył mi drzwi do samochodu. Nie wiedziałam jak mam się zachowywać w jego towarzystwie. Ale pomyślałam że muszę być sobą. Więc byłam.

- Dziennikarze odpuścili? – zapytałam.

- Tak, Justin trochę pochodził po mieście zrobił zakupy. Wiedzieli, że nie dowiedzą się niczego na Twój temat od niego, więc odpuścili. – odpowiedział mi ochroniarz.

- To dobrze.

Reszta drogi minęła nam szybko, rozmawialiśmy… a tak właściwie to ja zasypałam go stosem pytań odnośnie jego rodziny.. Na końcu zrozumiałam, że przecież to nie ładnie, więc przeprosiłam, ale mężczyzna odpowiedział, że nie mam za co i to normalne, że chcę wiedzieć o nim więcej, skoro teraz częściej będziemy przebywać w swoim towarzystwie. Wysiadłam z samochodu, a Justin czekał już na mnie przed drzwiami.

- łał .. Wyglądasz .. Wyglądasz ślicznie.- stwierdził.

- Dziękuję, ty też. – zarumieniłam się.

Miał na sobie białą koszulę i czarny krawat, do tego spodnie w kolorze krawatu. Wyglądał nieziemsko.

- Wejdź do środka. - puścił mnie pierwszą.

To co ujrzałam w środku było.. nie do opisania.
_________________________
Rozdział nudny jak flaki z olejem, nie podoba mi się.. No ale może wasze zdanie będzie inne, ale wątpię ;D . A i bardzo dziękuję za prawie 500 wejść . ♥
Następny rozdział będzie w walentynki ! ♥
Kocham was ; *